Υπάρχει περίπτωση ένα από τα προϊόντα μιας αντίδρασης να δρα ως καταλύτης αυτής της αντίδρασης. Η περίπτωση αυτή ονομάζεται αυτοκατάλυση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοκατάλυσης είναι η οξείδωση του οξαλικού οξέος (COOH)2 με υπερμαγγανικό κάλιο KMnO4 παρουσία θεϊκού οξέος.
Στην παραπάνω αντίδραση, ο αποχρωματισμός του διαλύματος γίνεται στην αρχή πολύ αργά (το MnO4- είναι ροδόχρωμο) και ο ρυθμός έκλυσης αερίου CO2 είναι εξίσου πολύ μικρός. Μόλις όμως σχηματιστεί στα προϊόντα μία κρίσιμη ποσότητα ιόντων Mn2+, που δρουν ως καταλύτης, ο αποχρωματισμός επιταχύνεται και ο ρυθμός έκλυσης αερίου CO2 γίνεται μεγαλύτερος και μεγιστοποιείται μία χρονική στιγμή t1>t0 (γεγονός που δεν συμβαίνει σε μία τυπικά καταλυόμενη αντίδραση, όπου η ταχύτητα είναι μέγιστη την χρονική στιγμή t=0 και ελαττώνεται με την πάροδο του χρόνου). Μετά την χρονική στιγμή t1, ακολουθεί μείωση της ταχύτητας αντίδρασης και του ρυθμού έκλυσης αερίου CO2, λόγω ελάττωσης της συγκέντρωσης των αντιδρώντων.
Στο ακόλουθο πείραμα παρουσιάζονται τα παραπάνω. Κρατείστε την μορφή της γραφικής παράστασης VCO2=f(t) η οποία συμπληρώνει την γραφική παράσταση του σχολικού βιβλίου CΜnO4-=f(t)
